Yirmisekiz Şubat
15. Yirmisekiz Şubat süreci, çok partili demokrasinin başlamasıyla başlayan ve gittikçe genişleyen dinî özgürlükler ve etkinliklerden rahatsız olan "seçkinlerin, aydınların, jakobenlerin, toplum mühendislerinin, yetkiyi kendilerinden almış despotların" sermayeyi, medyayı, siyaseti ve zinde güçleri arkalarına almayı başararak, müslümanların kazanımlarını geri alma operasyonlarıdır. Bahane "irticâî faâliyet"tir. Anayasayı, parlamentoyu, demokrasiyi, insan hak ve özgürlüklerini askıya almanın gerekçesi olan bu "irticâ" tanımsızdır; adı bilinen, kendisi meçhul olan bir öcüdür. Alınan tedbirlere bakarak bir tanımlama yapmak gerekirse "namazlı, niyazlı, harama helâle karşı titiz bir dindarlık" derecesidir. Bu derece dindar olanların dahi kamu hizmetinden ve etkili faâliyetlerden uzaklaştırılmaları hedeflenmektedir. Gerekçeyi güçlendirmek için dillere pelesenk kılınan "siyasal İslâm" bir bahaneden ibarettir; takip ve arındırma siyasal İslâm'a değil, dindarlığa yöneliktir.
Elbette ve kuşkusuz olarak Türkiye'de din özgürlüğü çok eksiktir. İlgili belgelere göre eksiksiz bir din özgürlüğünün beş unsuru vardır: 1. İnanma ve inanmama, 2. İnancını yaşama, uygulama; tek başına ve toplu olarak âyin, ibâdet vb. , 3. İnancını ve düşüncesini açıklama, 4. Dînini öğrenme ve öğretme, 5. Dînin ve din hayatının gerektirdiği şekilde örgütlenme. Bu unsurlardan Türkiye'de yalnızca ilk ikisi eksik olarak vardır, diğerleri yok mesabesindedir.
Müslümanların yapması gereken şey, bu beş unsuru ile din özgürlüğünün yaşandığı bir ülke düzeni istemek ve bunu elde edebilmek için sivil toplum örgütleri kurarak meşrû zeminlerde mücadele etmektir.