Kalabalıklarda Yalnız Olanlar

Gariplik açıyor yolu Allah'a
Yol kavuşturuyor kulu Allah'a
Tek başına kalan kalabalıkta
Kendini veriyor ulu Allah'a

Nelerimi almış dünya elimden
Mâsivâ düşmüyor bir an dilimden
Gönül de Allah'ın evidir ama
Dolmuş da taşıyor ağyâr selinden

İster kamışlıkta ister deryada
Kaybolup ölmeli önce dünyada
Böyle bir yokluğa erince insan
Bir damla vücûdu gelir mi yâda

Gönül karşısına aldı Kâbe'yi
Dedi Allah evi yerin ne iyi
Ama O'nun yeri kırık gönüller
Saçakta bulunmaz arının beyi

Bu yokluk, yalnızlık en büyük hazdır
Bu hazzın yanında cennetler azdır
Kalabalıklarda yalnız olanın
İşi O'nunladır, niyâzdır, nazdır

Gurbetin, yokluğun bir kırıntısı
Tecellî-i Hakk'ın bir pırıltısı
Yaşattı gönlümde yokluk hazzını
Kimbilir nasıldır bunun artısı

Müminin miracı namaz kılındı
Namaz sayesinde çok yol alındı
Yokluk deryasına dalmak isteyen
Namaza, niyâza, aşka sığındı

Has kullarda huzûr kesintisizdir
Gönülleri O'nda, sizinle sizdir
Bu sırra ermeye rehber ararsan
Resûlün yolunda bulunan izdir

Mekke, 3-Şevval, 1421