Tehdit ve anarşi demokratik midir?

Bazı siyasi, dini ve ideolojik şahıslar ve gruplar “demokrasi ve insan hakları” ilkelerini öne sürerek, daha doğrusu istismar ederek hükümetten taleplerde bulunuyor, “olmadığı, istedikleri verilmediği takdirde sokağa çıkacaklarını, ortalığı ateşe verip insanların can ve mallarını telef edeceklerini, ülkeyi milyarlarca lira zarara sokacaklarını” ilan ediyor, yani hükümeti tehdit ediyorlar.

Ne çarpıcı bir çelişki! Bir yandan demokrasi ve insan hakkı diyeceksin, öte yandan demokrasiye en büyük kötülüğü yapacak (halkın oyu ile değil, silahla iktidar olmaya teşebbüs edecek), başkalarının hak ve özgürlüklerini çiğneyeceksin!

Bu demokrasi de bal mumuna döndü, herkesin bir demokrasisi var, işine geldiği gibi şekil veriyor ve başka şekillere meşruiyet tanımıyorlar.

Demokrasilerde sandık vazgeçilemez ve temel unsur olduğu halde, sandıktan ümidini kesenler onu itibarsızlaştırmak için çırpınıyor, devlet yönetiminin neredeyse bireye varıncaya kadar vatandaşların arzu ve isteklerine göre yapılmasını savunuyorlar. Hükümet elbette muhalif muvafık bütün vatandaşların arzu, ihtiyaç, görüş ve taleplerine kulak vermelidir, ama icranın “her kafadan gelen ayrı sese göre” olması imkansızdır, sonunda iktidar bir karara varacak, onu icra edecek ve anayasal denetimlerden geçerse son hesabı sandıkta verecektir. Bundan öte bir demokrasi uygulaması hayaldir.

En çok eleştirilen merkezi yönetim yerine yerinden yönetime geçilse de işleyiş değişmeyecek, yine herkesin dediği değil, muhtemelen yerel çoğunluğun dediği olacaktır.

Demokrasinin şekilleri ve işleyişi sonuna kadar tartışılsın, başkanlık, yarı başkanlık ve parlamenter sistem karşılaştırılmaları yapılsın, hangisinin millet ve memleket için daha yararlı olacağı konusunda farklı fikirler alabildiğine ortaya konsun; bütün bunlar caizdir, ama caiz olmayan bir şey vardır ki, o da tehdittir, aba altından sopa göstermektir.

Dağa çıkarak silahlı isyana kalkışma, sokak hareketleri, anarşi, terör bizde ve başka yerlerde yıllardır tecrübe ediliyor, sonuç meydanda, zararı genel olarak halk çekiyor, can ve mal kaybı onlardan oluyor. Buna rağmen adı sanı belli siyasetçilerin bu hareketlerin yanında yer almaları, teşvik ve tahrik etmeleri millet ve memleket için bir talihsizliktir.

Devletin birinci vazifesi halkın can ve mal güvenliğini sağlamaktır. Hiçbir demokrasi ve insan hakkı iddiası, halkın can ve mal güvenliğini ortadan kaldırmak için ileri sürülemez.

Uzaktakileri bırakalım, son birkaç sokak olayında, anarşi ve terör hareketlerinde halkın ve ülkenin ne büyük zararlara uğradıkları, hak ve hürriyetlerin nasıl çiğnendiği, güvenlik güçlerinin -aynı zamanda hiyanetler de oldu- elleri ve kolları bağlı olduğu için nasıl acze düştükleri açıkça ve dehşetle görüldü.

Şimdi hükümet, devletin birinci görevini ifa etmek, halkın can ve mal emniyetini koruyabilmek için bir “iç güvenlik paketi”ni Meclis'e sunuyor. Bu paketin tartışmaya ve değiştirmeye açık tarafları olabilir ve bu da Meclis’te usulünce yapılır. Ama pakete bütünüyle karşı çıkmanın, hükümet bunu geri almazsa hak ve hukuk dışı eylemlerle tehdit etmenin meşruiyetinden söz edilemez.

Hak ve hürriyetin sınırı, başkasının hak ve hürriyetinin çiğnendiği noktadır. Sağlık alanında önemli olan hastalığı önleyici tedbirlerdir, tedavi ikinci planda olur. Güvenlik alanında da başkalarının hak ve özgürlüklerine zarar verildikten sonra suçluları -o da yakalanabilirse- cezalandırmak değil, teşebbüsü engellemek birinci derecede önemlidir. Bu engelleme bazı özgürlükleri kısıtlamayı zorunlu kılıyorsa gereken yapılacaktır; yapılacaktır çünkü gerekçesi “şüpheli olmayan başkalarının hak ve özgürlüklerini korumak”tır.


13.02.2015