5 - Geçici olarak evlenme (nikâhu'l-müt'a):
İslâmdan önce zinâ ve geçici bir zaman için evlenme yaygın idi. İlk müslümanları tedricen bu âdetten uzaklaştırmak ve evlenme imkânına kavuşuncaya kadar kolaylık sağlamak üzere. Hz. Peygamber izin vermiş, sonra yasaklamıştır. Bu izin ve yasaklamanın tekrarlandığı ve fetih yılında tamamen men edildiği anlaşılmaktadır. Sahâbenin cumhûru son yasaklamanın müebbet olduğu görüşündedir. İbn Abbâs bunun, domuz eti gibi zarûrete bağlı olduğunu ifâde etmiştir. Kötüye kullanıldığını anlayınca bu fetvâsından rucû ettiği de nakledilmiştir.44 Buna göre İslâmî evlilik birkaç günlüğüne gönül eğlendirmek ve tatmin olmak için değil, bir yastıkta kocamak, çoluk-çocuk sahibi olmak, Allah'a kulluk yolunda yardımlaşmak... niyetiyle yapılacaktır. Geçici evlilik ancak zaruret hallerinde, zinaya düşmemek için uygulanmıştır.

6- Birden fazla kadınla evlenme (teaddud-i zevcât):
"... Beğendiğiniz iki, üç dört kadar kadınlarla evlenebilirsiniz; şâyet aralarında adâletsizlik yapmaktan korkarsanız bir tane almalısınız..." (en-Nisâ:4/3) meâlindeki âyet dörde kadar kadınla evlenmeye izin vermektedir. Ancak bu izin mutlak değildir; adâlet şartına bağlanmıştır. Adâletten maksad "sevgi ve gönül bağında eşitlik" mânasında subjektif adâlet olmayıp, "yiyecek, içecek, giyecek, mesken ve beraber kalma süresinde eşitlik" mânasında objektif adâlettir. Gönül ferman dinlemeyeceği için sevgide eşitlik şart koşulmamış: "Âdil davranmaya ne kadar uğraşsanız kadınlar arasında eşitlik yapamayacaksınız, bâri bir tarafa tamamen meyletmeyin ki, o birini askıdaymış gibi bırakmış olmayasınız..." (en-Nisâ: 4/129) buyrularak bunun mümkün olmadığı ifâde edilmiş ve objektif adâlet istenmiştir.
İslâmda erkeğe birden fazla kadınla evlenme izninin verilmesini kadın haklarına riâyetsizlik sayanlar olmuştur, ayrıca kadına böyle bir hakkın tanınmamasına itiraz edilmiştir. Daha çok gayr-i müslimler tarafından ileri sürülen bu itirazlara şöyle mukabele edilebilir:
a) Bu bir emir değil, izindir; dileyen kullanır, dilemeyen kullanmaz. Kadın evlenirken kocasının, üzerine evlenmemesini şart koşarsa kocası bu şarta riâyet etmek mecburiyetindedir.
Bu izni kötüye kullananlar çoğalır veya uygulamanın olumsuz sonuçları görülürse devlet birden fazla, evliliği geçerli sebeplere bağlı kılabilir.
b) Bu izin mutlak değil, adâlet şartına bağlıdır; adâlete riâyet edemeyecekler için birden fazla kadınla evlenmek caiz ve helâl değildir.
c) İslâm asırların ve nesillerin dinidir. Belli bir mekân ve zamanın değil, bütün zamanların ihtiyaçlarına hitab eder. Savaşların sık olduğu zamanlarda erkeklerin sayısında azalma olmakta, kocasız kalan hanımların, ikinci eş olarak da olsa evlenme ihtiyaçları ortaya çıkmaktadır.
d) Bazı evliliklerde erkek güçlü olurken ve çocuk isterken kadın soğuk, hasta veya çocuksuz olmaktadır; bu durumda, ilk evliliği bozmadan erkeği zinâdan korumak ve çocuğa kavuşturmak bu izni zarûrî kılmaktadır.
e) Tek evliliği kanunlaştıran ülkelerde erkekler fiilen tek kadınla yetinmeyip yasak ve gizli ilişkiler kurmakta, bunun da âile, toplum ve ahlâka zararı dokunmaktadır.
Bu hak kadına niçin verilmemiştir?
Allah kadın ve erkeği farklı vasıflar ve özellikler vererek yaratmış, hayatta da kısmen farklı roller vermiştir; bunların en önemlisi kadının çocuk yapma özelliğidir. Aile toplum için zaruri, soyun tesbiti (çocuğun kime ait olduğunu bilmek) de aile bağı için gereklidir. Kadına birden fazla erkekle evlenme izni verilseydi soyun tesbiti, çocuğun kime ait olduğu bilinemez, aile bağı çözülür, neticede toplum yok olurdu. Ayrıca kadının evde ve aile hayatındaki rolü birden fazla erkek arasında bölünmeye müsait değildir. Birden fazla erkeğin paylaştığı kadınla aile (özel ev) kurulamaz, ancak genel ev kurulabilir. Tarih boyunca ailede, erkeğin (kocanın) tek olması gerçeği de İslâmî anlayış ve uygulamayı teyit etmektedir.